Za […] fundamentalną niedoskonałość fonetyczną polszczyzny uważa się oczywiście jej tendencję do produkowania niemożliwych do wymówienia zbitek spółgłoskowych czy, szerzej, zachwianie proporcji między samogłoskami a spółgłoskami na niekorzyść tych ostatnich. No bo rzeczywiście: jeśli pomyśleć, że Włosi, ten naród śpiewaków, mogą sobie śpiewać na pełne gardło swoje dźwięczne, oparte na idealnej proporcji 1:1, FE–LI–CI–TA, podczas gdy my musimy skrzypieć swoje chrzęszczące w zębach jak mazowiecki piasek SZCZĘ–ŚCIE (stosunek spółgłosek do samogłosek: 2:1, a w innych wyrazach bywa jeszcze gorzej) – to naprawdę można mieć pretensje do Cyryla i Metodego, którzy w porywie niepraktycznej lekkomyślności wynaleźli w swoim czasie języki słowiańskie, tak jak gdyby nie mogła nam wystarczyć greka albo łacina. Od czegóż jednak mankofon, gatunek, który pod piórem patrioty jest w stanie udowodnić, że nawet to, co nam się tak w polszczyźnie przykrzy (o, proszę: W POL–SZCZY–ŹNIE PRZY–KRZY), nie przeczy (PRZE–CZY) jej doskonałości. Aby ten cel osiągnąć, poeta ma do wyboru dwie drogi. Jedną jest napisanie wiersza – kompletnego, choćby bardzo krótkiego utworu wierszem regularnym i rymowanym – który proporcje jeszcze bardziej przechyli na niekorzyść samogłosek, jak gdyby dla praktycznego zademonstrowania, że zbitki spółgłoskowe, choć tak rażą i straszą uczących się naszej mowy cudzoziemców, to naprawdę nic trudnego. Denerwuje was, że spółgłosek jest w polszczyźnie dwa razy więcej niż samogłosek? A jeśli założymy sobie proporcję podwójnie niesprawiedliwą: 4:1? Czy językiem o takiej fonetyce nie da się mimo wszystko nie tylko sprawnie rozmawiać, ale i napisać w nim wyrafinowany czterowiersz, będący w recytacji prawdziwą ucztą dla ucha?

	Samogł.	Spółgł.
Chrzęst szczęk pstrych krów wprządł w słuch	6	24
Szept: „Trwasz wśród warstw łgarstw? Tchórz!	6	25
Stwórz wpierw z przerw werw, z chwil skruch	6	24
Strzęp chwalb – nerw ścierw czymś strwóż!”	6	23
RAZEM:	24:96
CZYLI:	1:4

Ucztą dla ucha, tyle że opartą na diametralnie przeciwnym typie menu – tam krwisty befsztyk z żubra, tu galaretki z owocu mango – może jednak tez być utwór, który wybierze drugą drogę: wbrew wszelkim prawom boskim i ludzkim udowodni, że polszczyzna potrafi zakasować dźwięcznością nawet włoszczyznę. Co nam wasza mizerna FE–LI–CI–TA z jej proporcją 1:1! Napiszemy w najczystszym języku polskim utwór, w którym samogłosek będzie WIĘCEJ niż spółgłosek! „Niemożliwe!” – wykrztuszasz (WY–KRZTU–SZASZ), Czytelniku? Nic nie jest niemożliwe dla Polaka jeśli Się Zaweźmie!

	Samogł.	Spółgł.
O, Aido! Woalami	8	4
I aloesami wonna,	8	6
Nie dbająca, co salami	8	9
Neon, Cohen i Madonna,	8	8
Ego neo – elit, Mao...	8	5
Oddalona o eony	8	5
O idolu, pieję ja o	8	5
Tobie pean nieuczony!	8	7
O, oazo, o, opoko	8	3 [!!]
Oka, ucha, ust i uda!	8	5
O, omijaj ją, epoko,	8	6
Bo kto ufa, że się uda	8	7
Naukowy opis – sto sond	8	10
Dowód jemu jeno da,	7	8
Że o sobie mylny osąd –	8	8
A i o Aidzie – ma.	7	2 [!!]
RAZEM:	126:98
CZYLI:	9:7[!!!]

Z arytmetyką – to u Poety nie było najlepiej (pozostawiam oryginał), ale wybaczmy Mu to wielkodusznie, wdzięczni za sympatyczne poetyckie żarty.

[mc]